Новая зямля (на белорусском языке) - Колас Якуб Михайлович
I лбоў не бiлi б там за мiску,
Як гэта водзiцца ў народзе;
Там зможаш быць з суседзьмi ў згодзе.
Другое дзела - воласць блiзка.
I то не дробная, брат, рыска;
Там школка ёсць, а дзецям трэба
Даўно навука i вучэба,
А то растуць, на лес вось глядзя;
Зiрнi: унь дуб якi ўжо Ўладзя!
На зэдлi Ўладзiк схiсянуўся,
Алесю хiтранька ўсмiхнуўся.
- Ну, а я, тата, цi вялiкi?
Спытаў Алесь. - Ты? салапяка!
Нос абатры йдзi, разявяка!
Ўсё грае носам, бы музыкi
У гэтай кiрпе завялiся.
Вазьмi анучу, абатрыся!
Алесь не рад быў, што спытаўся,
I ў кут ён борздзенька хаваўся.
I бацька моўкне i чакае,
Што скажа дзядзька або мацi,
I цiха стала ўраз у хаце:
Чутно, як муха пралятае.
- Пасада, кажаш, вельмi ўдатна,
Ўсяго там родзiцца аж надта.
Чаму ж яе там не купляюць?
На нас, цi што, людцы чакаюць?
Пытае мацi. - Каб такая
Была зямля гэта прыўдала,
Яна б дагэтуль не гуляла.
Або аб ёй нiхто не знае?
Цi тыя людзi ўсе паснулi,
Якiм зямелька трэба пiльна?..
Ой, каб яна была прыхiльна,
Яе б даўно ўжо прыгарнулi.
- Чакаць не будзе, ёсць вядома,
Калi сядзець ты будзеш дома
Каля свайго збана, карыта,
Сказаў Мiхал крыху сярдзiта,
Сама зямля не прыйдзе, чуеш,
А сам за ёю павандруеш.
Калi сядзець ды так гадацi,
Не выседзiш нiчога, мацi.
Не бойся: людзi не сядзяць,
Зямля не будзе нас чакаць,
Не запустуе, не згуляе!
- А пэўна, - дзядзька пацвярджае.
- Ды як яно ўжо нi было б там,
Зноў кажа бацька, - а пад плотам,
Зямлю купiўшы, не валяўся б,
Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б
Нi з панскай ласкай, нi з панамi,
Жылi б сабе гаспадарамi.
А што за шчасце тут, спытаем?
Якi прыбытак мы тут маем?
Вуглы падпёрты пiрагамi?
Што грыб падымеш тут часамi?
За ўсё iх голаву, з грыбамi!..
Яно б чаму? служыць бы можна,
Каб не валяўся так нязбожна
У вочы гэты Рак-вар'ят.
Цi ж чалавек ён? азiят,
Душа зацятая, лiхая,
Такiх паноў i свет не знае.
Ды хоць бы пан, а то - зараза,
Так, шалахтун, байструк, пралаза,
Няшчасны вырадак, пастух...
А колькi гонару i мух!
Ды як тут жыць? Няма ахвоты,
I марны ўсе твае турботы.
Жывеш, лiпiш, як на калу ты,
I ногi й рукi ўдзеты ў путы.
А подзьме вецер, i ўсё бухне,
I ўсё старанне тваё рухне.
А дзе дзявацца? Пакукуеш,
А век на службе не звякуеш.
I ўсе тужлiва замаўкалi,
I думкi кожнага займалi
Аб тым, што тут жывеш дачасу,
Жывеш сяк-так, пакуль жывецца.
Калi ж нiбудзь, а давядзецца
Шукаць свайго хлябка i квасу.
IV. НА ПЕРШАЙ ГАСПАДАРЦЫ
- То як жа быць? - спытаў Антонi.
Давай, брат, думаць хоць сягоння
Цi так цi сяк, каб даць параду
I к аднаму ўжо прыйсцi ладу
Раз назаўсёды, аканчальна.
Вядома, служба - рэч гадальна,
А ў гэтым пекле i тым болей:
Не пэўна жыць пад панскай воляй.
Але з чаго пачаць, мой браце?
Бо невялiкае багацце,
I як ты знойдзеш канцы тыя,
Калi кiшэнi ў нас пустыя?
- Ну, ты заглядваеш далёка,
Дык трохi хiбiць тваё вока
Вось гэта раз; а па-другое
У нас ужо ёсць сёе-тое:
Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;
Лiчы пад тысячу iх смела.
А там зямельны банк паможа,
Быка, карову прадамо...
Чаго палохацца? дармо!
Абы ахвоту меў, нябожа!
А пры жаданнi, пры ахвоце
Сам чорт не страшан у балоце!
Сказаў Мiхал на словы брата,
Сказаў рашуча i заўзята.
А мацi слухае маўклiва,
Аб чымся думае тужлiва;
Сказаць штось хоча i ўздыхае,
Штось за язык яе трымае.
- Вось як пачнеш так разважанне,
Агоркне ўсё табе дазвання,
Нарэшце мацi не ўтрывала:
- Таго няма, другога мала;
А як жывеш ды не гадаеш,
То й лiха тога не зважаеш...
Так... хоць зямлi свае нямнога,
Але ўсё ж лепей, як нiчога.
А збудзь яе - пачуеш страту,
Бо дзе паставiш тую хату,
Калi няшчасце напаткае?
Бо гэта служба ўжо такая.
А там, за светам, на чужыне
Нiхто цябе, ой, не прыхiне!
I як там будзе з той зямлёю?
Не хвацiш голаю рукою,
Няпэўна ўсё i невядома,
Дык больш пiльнуйцеся вы дому!
- Ну, вось кабецiна дзiўная!
Мiхал на жонку нападае.
Цi ж мы зямлю сваю збываем?
Мы на рахункi прыкiдаем.
Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?
Падумаць - выстраiш палац!
Па часе будзе i развага,
Калi ў лоб стукне табе шляга!
- Вядома, бацькаўшчыны шкода,
Сказаў Антось у тоне згоды.
Але ж i трэба меркавацца
I аднаго чаго трымацца;
I не чужым, а сваiм вокам
Агледзець трэба ненарокам,
Як мае быць Заблонне тое;
А можа, выйдзе што-якое.
Рабiць тут трэба - адно слова,
Не то што - цуп-луп! - i гатова,
Бо гэта справа - не пустая;
Людскi ж язык касцей не мае.
Я так бы раiў: выбраць час
I аглядзець усё зараз,
А там сама пакажа справа,
Цi варта шуму ўся аблава,
Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.
На том яны i парашылi.
Я тут спыню апавяданне,
Каб значны крок ступiць назад,
Зрабiць уважлiвы агляд
Прычын iмкнення, парывання
На новым грунце сесцi стала,
I чым жыла душа Мiхала.
А поруч з гэтым мiмаходам
Жыццё мiнулае крануць
I ў цёмны кут яго зiрнуць,
Дзе пад халодным яго лёдам
Назло лiхiм яго прыгодам
Крынiцы свежыя цякуць.
Мiхал... вы лепш спытайце самi
Пра палясоўшчыка Мiхала:
Яго ўся воласць наша знала,
Ён быў вядомы мiж панамi!
Ды што паны?! сам князь Антонi,
Я памятаю, як сягоння,
Не раз з Мiхалам меў размову.
I знаў жа службу леснiкову!
Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,
Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.
Патрава здарыцца, пакража,
Як бачыш, вызнае, дакажа
I дойдзе ўжо да галубочка,
Як бы па нiтцы да клубочка.
Дык i не дзiва, што Мiхала
У нас любiлi вельмi мала.
Мiхал сам гэта чуў i ведаў,
Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў
Было-вялося i вядзецца,
I ўсё ўпустую люд таўчэцца;
Ды будзе час паразумення
Таўкне пад самае карэнне...
I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,
Вы толькi добра паглядзеце:
Той чалавек, што першы, збоку,
Ўжо без таго не ступiць кроку,
Каб не ткнуць пальцам на другога,
Як на заклятага, лiхога,
Ён тое самае ўчыняе,
За што другога бэсцiць-лае,
Як толькi скуру яго ўздзене
Цi чуць кранецца яго кiя
Похожие книги на "Новая зямля (на белорусском языке)", Колас Якуб Михайлович
Колас Якуб Михайлович читать все книги автора по порядку
Колас Якуб Михайлович - все книги автора в одном месте читать по порядку полные версии на сайте онлайн библиотеки mir-knigi.info.