Клінок пляце нябачную нітку!
Вось выпад - пуза пракалолі,
Завыѓ граміла, шпагу выпусціѓ!
Ён жыѓ у разлогу і не ведаѓ болю,
Цяпер страціѓ конскую сілу!
Мой першы абардаж так былі паспяховы,
Жменя золата насыпана ѓ кішэню!
І мы піраты спяваем песні,
Дзеля ѓ баі здабыты ѓ гонар дуван!
Вядома, заѓтра можа быць горай,
Фрэгат і крэйсер гарматы натапырыѓ!
Прыйшоѓшай мне скакаць басанож па лужынах,
Па крыві, што праліѓ злыдзень супернік!
Зусім хлапчук, вусікаѓ тых няма,
Але няма юнге ѓ бітве ласкі!
Калі наканавана загінуць у колеры гадоѓ,
То гэтае добраахвотнае рашэнне!
Падчас спеваѓ Джым Хокінс раз-пораз падскокваѓ і выгінаѓ сабе спіну. Яго рэльефныя мускулы прыгожа перакочваліся пад шакаладнай, загарэлай скурай. І босыя, дзіцячыя ногі так і прытанцоѓвалі ѓ поѓны акардэон.
А дзяѓчынкі мільгаючы голымі, моцнымі ножкамі час ад часу стралялі па фрэгаце з маленькай, але дзіѓна дальнабойнай гарматы. І збівалі афіцэраѓ Брытаніі з ног. І наносілі нязначныя пашкоджанні.
А вось ядро ѓзяло і збіла капітану фрэгата трыкутку. Той у гневе загадаѓ даць залп. Хоць адлегласць была занадта вялікая, і ядры не даляцелі. А ангельскі карабель, трывіяльна ѓзяло і завалакло, чорным, куслівым, атрутным дымам. І матросы сталі чхаць і валіцца на палубу.
Дзяѓчына-капітан пірацкага карабля адзначыла:
- Гэта мы нядрэнна зрабілі! Мы маглі б, і захапіць, гэта фрэгат, але ён для нас усяго толькі клопат!
Дзяѓчынка-боцман рудай масці прапанавала, правядучы рабром далоні па горле:
- Можа, проста яго патапіць?
Дзяѓчына-капітан запярэчыла, злосна тупнуѓшы сваёй босай, мускулістай ножкай:
- Не! Нельга забіваць людзей, нават калі гэта вайскоѓцы без асаблівай патрэбы. Мы лепш проста сыдзем, і працягнем свой смелы разбой!
Дзяѓчына рудай масці кіѓнула:
- Так! Забіваць без прычыны не варта! Але наогул у свеце і так занадта ѓжо шмат мужчын! Гэта непрыемныя і смярдзючыя асобіны! Іх валасатыя целы - такія брыдкія!
Дзяѓчына-капітан кіѓнула:
- Магчыма, гэта і брыдка, калі валасы растуць на нагах і грудзях. Але вось гэты хлопчык такі чысты і гладкі, і ніколі не стане дарослым!
Рудая засмяялася і заѓважыла:
- Ды гэта дакладна! Ён прыгожы, і яшчэ нядрэнна спявае! Вось няхай нам і выканае песеньку, і так каб яна была даѓжэйшая.
Правадыркі марскіх разбойніц крыкнула:
- Давай спявай хлопчык-раб! Інакш мы табе зробім вельмі балюча!
Джым Хокінс былы легендарны юнга заспяваѓ;
Выбраѓ я шлях сабе круты пірата,
Жадаѓ знайсці свой у морах лёс...
Хоць гавораць пірата, чакае адплата;
Павесяць - чарвяк толькі дасць на труп разьбу!
Але пану паклоны біць абрыдла,
І хлопчыкам з маёнтка я ѓцёк...
Хоць холадна ѓ дарозе босым было,
Бо не пускалі хлопца на парог!
Дайшоѓ да порта, толькі ѓ адных лахманах,
Забраѓся на карабель у гадзіну начны...
Злавілі хлопца і ну давай пароць - я;
Ух, думаѓ душу ѓ пекла з сатаной!
Але пасля лупцоѓкі далі бесказырку -
Сказалі, будзеш юнгаю пакуль!
І нават кок наліѓ, уяві бутэльку,
Няхай брагі горкай няма бо каньяку!
Вядома справа цяжкая марская,
То смагі мука, то небяспечны шторм,
Але сіла духу - справа нажыѓная,
А калі ёсць башка, то прэч сякеру!
Карсары нас злавілі як кацяня,
