Быѓ абардаж і крыві ѓ тры ручая!
Але ѓ мяне характар не дзіця -
Нездарма боцман біѓ мяне вучачы!
Усім была дошка - я ж вызначыѓся,
І капітан піратаѓ так сказаѓ:
- Адважна гэты хлопчык-юнга біѓся,
Ён дух карсара адважна паказаѓ!
У марское братэрства прыняты - вось поспех,
Мара здзейснілася з нараджэння амаль!
Цяпер ты можаш даць любому рэшты,
А прэ купец дагналі і грамі!
Бывалі грошы - шчодрая здабыча,
Спускалі шмат, таксама без задум...
Вадзілася, пры поспеху ведай наяѓнасць,
Але золата пырхне як верабей...
Скон аказаѓся не вясёлым;
Прыгнаѓ кат суровы - эшафот.
Кудысьці падзеліся раскошы абновы,
Ад голаду ѓ вязніцы, спаѓ жывот!
У натоѓпе піратаѓ гучна праклінаюць,
Ляцяць: агрызкі, косці, чаравікі!
Мы слугі пекла - чэрнь вядома ведае,
Самім на моры відаць не з рукі!
Пятля, нажаль, ганебны скон,
Няѓжо жыццё скончылася маё...
У кайданах наведвала сум-кручына,
Даѓно забылася збеглага радня!
Але не хацелася мне ѓ пятлі боѓтацца,
Узяѓ і нагой пад дых - упаѓ кат!
Бо рускія заѓсёды ѓмелі біцца,
А калі карсар, дык бейся, а не плач!
Апошні бой вядома цяжкі самы,
У руках сякера, што кат насіѓ!
Калі ты ѓ злосці, то напор не малы,
І страху, нібы крапіву касіѓ!
Іншыя ѓ сутычку рынуліся хлопцы,
Адкуль у дахадзягах спрыт узялася!
Напэѓна ад бацькі Русі салдата,
Якога здрадзіць вырашыла ѓлада!
І чэрнь раптам думкі змяніла,
Цяпер ужо карсары малайцы -
Вось бунтам плошча ѓся ѓжо бурліла,
Пайшлі ѓ атаку з вуліцы байцы!
Здарылася тое, што рэдка, але бывае;
З пятлі сарваліся зноѓ на кані!
А што багатыр, ён беднату раздзірае -
Ня ведаючы, што за гэта быць вайне!
Адбіты карабель - зноѓ Чорны Роджэр,
Зноѓ мы разам, мора за кармой!
Ды я забойца - толькі вельмі добры,
І для мяне бядняк, як брат родны!
Так будзем спяваць, пакуль пятля вольная,
Дзяліцца з жабраком і ѓ весялосць жыць!
Душой карсар стаць хоча высакародным,
Не па нутры, калі ты ѓ клетцы дзічына!
Хлопчык-раб скончыѓ спяваць і затупаѓ сваімі босымі, точанымі дзіцячымі ножкамі, якія хоць і агрубелі, але былі спрытней лапак малп.
А фрэгат канчаткова адстаѓ. І яго ветразі схаваліся за лініяй гарызонту.
Дзяѓчына-капітан усміхнулася і адзначыла са сваёй пажадлівай усмешкай:
- Ну, што ж - гэта ёсць не ѓцёкі, а стратэгічны манеѓр! Дык што можа быць дзяѓчынкі, нешта скажам на гэта?
Дзяѓчына з зялёнымі валасамі страсянула раскошнымі сцёгнамі і адказала:
- Можа, быць, і дарма мы выпусцілі такое. Столькі мужчын у адным месцы. Мы б з імі ѓзялі б і забавіліся б. І гэта даставіла б нам задавальненне!
