Пан Лес - Сыс Анатоль

Тут можно читать бесплатно Пан Лес - Сыс Анатоль. Жанр: Поэзия. Так же Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн без регистрации и SMS на сайте mir-knigi.info (Mir knigi) или прочесть краткое содержание, предисловие (аннотацию), описание и ознакомиться с отзывами (комментариями) о произведении.

Назад 1 ... 7 8 9 10 11 ... 17 Вперед

Перейти на страницу:

Памяць пра яцьвягаў

…ані табе мовы,

ані табе сьцяга…

памяць пра яцьвягаў —

помста за яцьвягаў…

Выстудзілі хату…

Памяць адубела…

бы яцьвяг кудлаты —

шэрая кудзеля.

Кашляе крывёю

выстылая хата…

страшна… за сьпіною

здань — яцьвяг кудлаты.

Азірнуся тройчы: вочы…

літасьць просяць.

Белы ветах ноччу

зоркі ў небе косіць.

I галосяць зьнічкі

над пустою хатай…

Ветах — сэрп крывіцкі…

…кроў… яцьвяг кудлаты.

Азірнуся: вочы!

Гэта ж вочы брата!

…Мала зорак ноччу

над маёю хатай.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I галосяць зьнічкі,

па жывых галосяць,

гэта люд крывіцкі

чорны ветах косіць.

Маналёг Сяргея Палуяна

Няма вады. Сыду са смагай.

Прымі мяне, вільготны жвір.

Прысьню: са мною кастарагу

варушаць цёмныя глыжы.

Ні ашчаперыцца, ні ўстаць мне,

ні клікнуць сонечны прамень,

я — белы ў чорным немы Страцім,

цяжкі, як яравы камень.

А нада мной сыпун шапоча:

ты ж піць хацеў, дык пі мяне…

I мурашамі лезе ў вочы,

шыпіць, як гадзіна ў гайне.

Даволі, злодзей, я ўжо сыты,

ну як паклікаць мне сьвятло,

ты ж голас, як агонь, засыпаў,

ты ж позірк мой зачмурыў тхлом.

А там, за сьненьнем, вырай сонцаў

губляе пёрачкі ў Дняпро,

і вочы маміны бясконца

выглядваюць мяне ў вакно.

Я наталюся, акрыяю,

адрыну чорныя глыжы

і сам расою запалаю

на руні роднае мяжы.

Званы

Ахвярую Алегу Мінкіну

Жыў калісьці на Палесьсі

майстра адмысловы,

ён ствараў званы, як песьні,

ён вучыў іх словам.

I яго званы, бы людзі

крывіцкага роду,

не хавалі медны грудзі

за сваім народам.

Біў пярун па тых званіцах,

што натоўп склікалі,

ды ад лёсу адхрысьціцца

людзі не жадалі.

А званы нясьлі па вёсках

ад Дняпра да Буга

словы волі, голас боскі:

Дзіда! Меч! Кальчуга!

Куды вядзе мяне дарога?

Каго спытаць пра гэты шлях?

Хіба што званара старога,

ён будзіць нашых продкаў прах,

ён атрасае гучным звонам

расу ў краіне верасоў,

і перад гэтым цуда-громам

капелюхі ляцяць з галоў,

капелюхі ляцяць далоў,

калі званар, як птах магутны,

нібыта крыльлем, да званоў

рукамі і душой прыкуты.

Куды вядзе мяне дарога,

я ведаю, каго спытаць,

ісьці нямала і нямнога,

ісьці — пакуль званы зьвіняць.

Так, будзе цяжка, пеклам здасца

бальшак да ісьцінаў зямных,

здалець яго — такая ж праца,

як з чорнай медзі ліць званы.

Маналёг Рамуальда Жакоўскага

Рамуальд Жакоўскі — малады беларускі артыст. Пачаў працаваць у трупе Першага беларускага таварыства драмы і камедыі, якое было створана Ф.Ждановічам пры ўдзеле І.Буйніцкага і У.Фальскага ў 1917 годзе. Выконваў ролю старца ў «Раскіданым гняздзе», стварыў глыбока псіхалагічны вобраз. Пекна дэкламаваў. Пісаў зграбныя, настраёвыя вершы. Дваццацідвухгадовым юнаком 1 студзеня 1919 года скончыў жыццё самагубствам, паўтарыўшы лёс Сяргея Палуяна.

Беспрытульная птушка прыстанку ў аблоках шукае,

на убогай зямлі ёй нябесных вятроў не стае,

сьпее ў небе маланка, і скроні мае адчуваюць,

як сьмяротным агнём наліваюцца вены яе.

I аднойчы сябрам я скажу, што ідзе навальніца,

абдыму іх, адзіных, і скронь прытулю да грудзей,

і так блізка ля скроні іх сэрца жыцьцём будуць біцца…

Толькі я з навальніцай пайду ў іншы сьвет ад людзей.

Гэта лёс. Вы ня верце, што гэта стыхія,

пэўна ж, трэба камусьці вось так расказаць пра жывых,

каб пачулі глухія, відушчымі сталі сьляпыя

дый убачылі — зоркі ўзыходзяць таксама й для іх.

Вось і ўсё — маланка ля скроні шугае.

Перадайце наступніку: хай у народзе сваім

праз стагодзьдзе зімы, на Сьвята, мой твар адшукае,

і мы — вочы у вочы, шчасьлівыя — стрэнемся зь ім!

Маналёг Уладзімера Жылкі

Дваццаць рэчак —

дваццаць стагодзьдзяў —

шукаюць свайго акіяна,

зьбіраюць у рэчвы

вякоў разводзьдзі

ад самых часоў Траяна.

Замест маякоў — берагі ў бажніцах

ды ў зыркіх вагнёх Купальля,

і поўня княжною ў ваду глядзіцца

у зорных сваіх каралях.

Ці вечныя зоры?

Ці вечныя рэчкі?

Ці вечныя мае словы?

Сьціхотна у сьвеце.

Бажніцы, як сьвечкі

у Бога… у Бога ў галовах.

Назад 1 ... 7 8 9 10 11 ... 17 Вперед

Перейти на страницу:

Сыс Анатоль читать все книги автора по порядку

Сыс Анатоль

Сыс Анатоль - все книги автора в одном месте читать по порядку полные версии на сайте онлайн библиотеки mir-knigi.info.

Пан Лес отзывы

Отзывы читателей о книге Пан Лес, автор: Сыс Анатоль. Читайте комментарии и мнения людей о произведении.

Уважаемые читатели и просто посетители нашей библиотеки! Просим Вас придерживаться определенных правил при комментировании литературных произведений.

1. Просьба отказаться от дискриминационных высказываний. Мы защищаем право наших читателей свободно выражать свою точку зрения. Вместе с тем мы не терпим агрессии. На сайте запрещено оставлять комментарий, который содержит унизительные высказывания или призывы к насилию по отношению к отдельным лицам или группам людей на основании их расы, этнического происхождения, вероисповедания, недееспособности, пола, возраста, статуса ветерана, касты или сексуальной ориентации.
2. Просьба отказаться от оскорблений, угроз и запугиваний.
3. Просьба отказаться от нецензурной лексики.
4. Просьба вести себя максимально корректно как по отношению к авторам, так и по отношению к другим читателям и их комментариям.

Надеемся на Ваше понимание и благоразумие. С уважением, администратор mir-knigi.info.

Похожие книги на "Пан Лес", Сыс Анатоль

Сыс Анатоль читать все книги автора по порядку

Пан Лес отзывы